Arquitectura do Santuario
No interior do Santuario da nosa Señora de O Corpiño revélase claramente a edificación máis antiga, realizada en perpiñao de granito, correspondente á parte máis baixa do templo. A reforma do s.XIX fai que o corte da pedra regularícese, dando un aspecto moito máis homoxéneo e estético na zona do cruceiro e dos arcos formeiros de acceso ás capelas laterais. Todo iso queda cuberto por un teito de bóveda de canón na nave central, pautada con arcos faixón. O cruceiro cóbrese cunha cúpula e lanterna sobre cunchas.
O presbiterio está cuberto por unha fermosísima bóveda de aresta ornamentada cunhas fermosas pinturas murais de carácter vexetal en forma de enrolamentos, dividido en catro partes, enmarcando distintos anagramas e símbolos caligráficos: o anagrama da Virxe María (o M e o A entrelazados), o Cordeiro tombado sobre o libro cos Sete Selos, a Pomba que representa ao Espírito Santo e as Táboas da Lei entregadas por Deus a Moisés.
As naves laterais cubertas por impresionante teitume plano constituídas por colosais sillares a modo de laxas sobre esveltas pilastras.
O exterior
O exterior, manifesta un elegante deseño de trazado neoclásico, que enmarca o pinche central da construción orixinal.
O alzado destácase pola superposición de ordes nas ampliacións dos catro ángulos, sendo a fachada dos pés enmarcada por catro columnas toscanas no piso inferior e outras de fuste máis recortado dunha orde dacabalo entre o xónico e o composto no superior, enmarcando lousas de mármore branco co anagrama de María tallado, quedando inacabado o arranque das catro torres angulares á altura da cornixa.
A parte central protagonízaa a porta principal enmarcada por un sinxelo baquetón, sobre o que se dispón unha hornacina cunha bellísima e moi antiga imaxe da Virxe, a ela superponse unha ventá que dá luz ao coro e nave central, rematándose todo nun esvelto campanario de planta cuadrangular e cupulín ochavado, que mantén certa semellanza aos composteláns de Simón Rodríguez.
A fachada posterior
Na fachada posterior, que oculta a transacristía e o presbiterio orixinal, séguese un alzado similar á parte dianteira, salvo que nos ángulos das esquinas distribúense na parte superior unhas habitacións de maior tamaño que o que sería o corpo inferior da torre, no que se abren balconadas de ferrería e que se culminan con exornos de pomas, franqueando ao remate central que ocupa unha ergueita espadana.
Finalmente, no perfil exterior, vemos un muro caracterizado case por unha ausencia total de vans, feito que igualmente se aprecia no tambor que enmascara á cúpula do cruceiro, quedando deste xeito reducida a entrada de luz á lanterna superior que coroa o edificio, que resulta cuberto na súa totalidade mediante cuberta a dúas augas de tellas.
Como conclusión, pódese dicir que este templo revela ao visitante unha combinación perfecta de sobriedade e elegancia da arquitectura relixiosa galega, constituíndose no santuario máis visitado de Galicia e máis representativo da devoción mariana dun pobo ao longo dos séculos.